diamonds are forever

Το στάδιο της παιδικότητας και η εφηβεία είναι μεταβατικές περίοδοι που καθορίζουν τη ζωή του ενήλικα. Γι’ αυτό όλοι σχεδόν οι καλλιτέχνες σε όλες τις εποχές έχουν ασχοληθεί με το θέμα της ενηλικίωσης. Προσωπικά με ενδιαφέρει αυτό το πέρασμα από την παιδικότητα στην εφηβεία γιατί σηματοδοτεί την πρώτη ρήξη με τον εαυτό μας, και έτσι τη δημιουργία της ταυτότητάς μας. Είναι ένα στάδιο εσωτερικών συγκρούσεων που μας σημαδεύουν για όλη μας τη ζωή.
Η δουλειά μου (είναι αναπόφευκτο) έχει πάντα στοιχεία που αφορούν σε αυτά. Το θέμα πάντως σε αυτή την περίπτωση το είδα από την πλευρά μιας 27χρονης και όχι προσπαθώντας να σκεφτώ ως παιδί ή ως έφηβη.

Από ταινίες αυτή που εξετάζει σε βάθος και χωρίς αναστολές τον κόσμο της παιδικής ηλικίας είναι το “Tideland” και ο “Βαρώνος Μιγχάουζεν” του Terry Gilliam, αλλά και το “Akira” του Katsuhiro Otomo (γιαπωνέζικο manga). Επίσης οι ταινίες του Jan Svankmayer.
Τα εικαστικά έργα που έχουν εύστοχα σχόλια για το θέμα είναι : τα βίντεο και τα γλυπτά του Paul McCarthy, τα κουκλάκια του Mike Kelley και του Tony Oursler,
τα γλυπτά του Takashi Murakami, της Niki de sant Phalle και της Patricia Piccinini,
όπως και τα χαρακτικά (και τα γλυπτά) των αδερφών Chapman, και οι ζωγραφιές του Yoshitomo Nara.
Από βιβλία εκτός από τα κείμενα του Lacan, του Froyd και του Jung (που δεν είναι λογοτεχνία), τα παραμύθια του Αισώπου και των αδερφών Γκριμ είναι αυτά που σκέφτομαι μόλις ακούω παιδική ηλικία. Πάντως το αγαπημένο μου βιβλίο όταν ήμουν μικρή ήταν “Ο μικρός βρικόλακας” (μια σειρά βιβλίων με ένα παιδί που κάνει παρέα με ένα βρικόλακα), και το αγαπημένο μου παραμύθι “H ωραία κοιμωμένη”.

σταυρούλα παπαδάκη