My Mellow Life

Στην έκθεση Turning Twelve εξετάζεται η αθωότητα στην ανυποψίαστη παιδική ηλικία, η διαδικασία ωρίμανσης, η διαμόρφωση του ανθρώπινου ψυχισμού, το πέρασμα μέσα από την εφηβεία στην ωρίμανση και στον κόσμο των ενηλίκων.
Παιδικοί έρωτες αλλά και εφηβική εγκληματικότητα, εμμονές, ιδεοληψίες αλλά και επαναστατικότητα, ημερολόγια με τρυφερά ποιήματα αλλά και runaways, αποκάλυψη της σεξουαλικότητας αλλά και απόπειρες αυτοκτονίας.
Εικόνες και αναφορές για την παιδικότητα που υπάρχει στην ψυχισμό κάθε ενήλικα και στην εφηβεία που ίσως διαρκεί αιώνια. Ένα κρυφό πέρασμα ανάμεσα στον κόσμο των παιδιών και τον κόσμο των ενηλίκων.
Παραμύθια, παιχνίδια, περιέργεια, πρώτος έρωτας, μυθοποιημένα είδωλα, επαναστάσεις.
Μια ρευστή συναισθηματική κατάσταση.

******************************************


Στο πρώτο μέρος, My Mellow Life, οι καλλιτέχνες αναβιώνουν την χαμένη παιδικότητά τους μέσα από σύμβολα και κώδικες ακόμη και αντικείμενα φετίχ -προσωπικά και πολλές φορές αυτοαναφορικά- που σχετίζονται με την «γλυκιά» τους ζωή. Τον Θάνο Σαμαρά τον απασχολεί η παιδική σεξουαλικότητα. Το 'Don’t EVER Love Me’'είναι ένα installation με κούκλες. Οι κούκλες ενός ενήλικα που προβάλει πάνω τους την πραγματική ζωή, ίσως και σαν άσκηση για κάτι που έπεται. Η Em Kei γυρνάει πίσω στις παιδικές ανησυχίες της πρώιμης εφηβείας και αντιμετωπίζει ηδονοβλεπτικά και νοσταλγικά ένα 'youth culture' σύμβολο. To 'Jacket 'στέκεται μοναχικό ως σουβενίρ από τις συναντήσεις μιας νεανικής ομάδας. Στο 'Μασημένο Ροζ ' η Ιωάννα Μύρκα ορίζει τα χαρακτηριστικά της εφηβείας και το θράσος, την αφέλεια, την αμηχανία, και την σκληρότητα που την συνοδεύει, μέσα από ένα σύμβολο φετίχ, την τσιχλόφουσκα. Για τον Νίκο Παπαδόπουλο το σύμβολο της παιδικότητας στο έργο του με τίτλο 'Dizzy Game ' δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από ένα παιδικό παιχνίδι, ένα 'γύρω-γύρω όλοι' που ορίζει την ανάμνηση της παιδικής διασκέδασης. Στην ουσία όμως, πρόκειται για ένα παιχνίδι το οποίο βασίζεται στην αρχή της τροχιάς και κατά συνέπεια εγκλείει μέσα του το αναπόφευκτο και τον ίδιο τον κύκλο της ζωής. Η Σταυρούλα Παπαδάκη προσωποποιεί το σύμβολο της παιδικότητας, του δίνει μια υπερφυσική διάσταση. To έργο 'Diamonds Are Forever ', είναι ένα παραμορφωμένο ον το οποίο μοιάζει να προσπαθεί -κρατώντας περήφανα δύο διαμάντια- να ισορροπήσει μέσα στον κόσμο της δικής του αθωότητας. Και η Δέσποινα Στόκου προσωποποιεί τη βιωματική απώλεια της παιδικότητας, και σωματοποιεί την αίσθηση του παιδιού. Το έργο ' Τεχνικές αντιλήψεις για αρχάριους : στέλλα ' διαδίδει την ανησυχία που έχει ένα άγνωστο, εφηβικό σώμα και το πείσμα του να τα καταφέρει στον κόσμο των 'μεγάλων'.


Την επόμενη εβδομάδα : Odd girls out and the loveshies