My Birthday Party

Όταν έκανα το πρώτο πάρτυ γενεθλίων -ήμουν επτά- προς μεγάλη μου απογοήτευση δεν ήρθε κανείς απο τους συμμαθητές μου να μου ευχηθεί, να πιεί πορτοκαλάδα να φάει κεικ.
Παρατηρώντας απο μακριά την παιδική μου ηλικία αυτό που διαπιστώνω είναι πόσο ευαίσθητη είnαι η ισορροπία ανάμεσα στην σκληρή ευτυχία του να ανακαλύπτεις τον κόσμο και την τεράστια, είναι η αλήθεια, αδικία της πρώτης απόρριψης.
Ναι, είναι σίγουρο οτι τότε σου δίνουν να καταλάβεις πως αν δεν συμμορφωθείς στις επιταγές ,όποιες κι αν είναι αυτές, του, όποιου κι αν είναι αυτό, συνόλου τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα για σένα.
Μικρογραφία του κόσμου των μεγάλων, αυτός των μικρών, είναι εξίσου άγριος και αδίστακτος.
Ωστόσο το ίδιο άγρια και μεγαλειώδης είναι η χαρά που νιώθεις όταν η συλλογή χαρτοπετσέτας ή οι ζωγραφιές σου ή το σπαγγάτο σου γίνονται αποδεκτά με ενθουσιασμό.
Βλέπω την παιδική ηλικία σαν ένα γόνιμο, μυστηριώδες και ενδιαφέρον πεδίο που όταν το επισκέπτομαι και το ταλαιπωρώ μου δίνει νόστιμους χυμούς και δώρα. Η αλήθεια είναι πως οι ηρωίδες μου συνήθως δεν φαίνονται πολύ ενθουσιασμένες, αντιθέτως έχουν τάσεις αυτοκτονίας, μάχονται αόρατους εχθρούς και φαντάσματα, κάνουν εμετό στη θέα ειδυλλιακών ηλιοβασιλεμάτων, παρόλαυτα, όταν αποφασίσουν να περάσουν καλά, το κάνουν αψηφώντας οποιοnδήποτε κίνδυνο και με τεράστια επιτυχία.

THE FAVORITES
Henry Darger και μόνο

ειρήνη καραγιαννοπούλου

Nachtjager

παναγιώτης λουκάς

Blown Into Bits

THE FAVORITES
W. Heath Robinson
και με το φως του λύκου επανέρχονται
Edward Gorey
Quay Brothers - Street of Crocodiles, The Cabinet of Jan Svankmajer
Prince - Purple rain


τερέζα παπαμιχάλη

mesencephalic

Στην αρχή είχα στο μυαλό μου κάτι γενικό, παιδικότητα και εφηβεία. Ήθελα να φτιάξω κάτι που να έχει να κάνει με την ενηλικίωση, το πέρασμα από τον κόσμο των παιδιών στον κόσμο των μεγάλων. Είναι μια περίοδος που βρίσκεσαι σε μια κατάσταση που δε θες να είσαι πια παιδάκι, αλλά ούτε και σαν τους άλλους ενήλικους. Αλλάζεις συνεχώς, καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις, έχεις δύναμη και ενέργεια, θες να πατάς στα πόδια σου, να ενταχθείς στο σύστημα, αλλά την άλλη στιγμή το σιχαίνεσαι. Ερωτεύεσαι, παίζεις, μαλώνεις, ακούς μουσική. Στη συνέχεια άρχισα να θυμάμαι κάποια πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα και αντικείμενα, χαρακτηριστικά εκείνης της εποχής. Τελικά έφτιαξα μια αυτοπροσωπογραφία, που έχει τη λογική των σχεδίων ανατομίας και των ιατρικών φωτογραφικών αρχείων. Επίσης θα ήθελα να σου πω για τις πληγές-τραύματα: σίγουρα έχουν συμβολική σημασία, η οποία δεν έχει να κάνει με κάποια συγκεκριμένη τραυματική εμπειρία του παρελθόντος, αλλά σχετίζεται είτε με την έννοια τις απώλειας, είτε με την συναισθηματική ένταση που βιώνει κάποιος μια κατάσταση γενικότερα.





Ίσως να μην πρόκειται για κάποιο ατύχημα ή για κάποιου είδους μετάλλαξη που έχει αλλοιώσει ένα μέρος του προσώπου και των χαρακτηριστικών του ήρωα. Ο τίτλος του, mesencephalic, μας προσκαλεί να μπούμε στο εσωτερικό του μυαλού και προέρχεται από την ελληνική λέξη μεσεγκέφαλος, το τμήμα του εγκεφάλου που βρίσκεται στο κέντρο του, ανάμεσα στα ημισφαίρια. Μια σκέψη μπορεί να είναι τόσο δυνατή και βίαιη που να αφήνει ουλές. Ο συσχετισμός με την παιδικότητα ή την εφηβεία γίνεται όταν συνειδητοποιήσουμε πως ένα κομμάτι του ήρωα έχει αποκολληθεί βίαια από τον ίδιο, όπως έγινε και η μετάβαση από την παιδική ηλικία στην ωριμότητα.



THE FAVORITES

Jake και Dinos Chapman, tragic anatomies.
Οι εικονογραφίσεις για παραμύθια του Goustave Dore.
Το κομικ του Charles Burns, Black Hole.
Οι Trevor Brown, Gottfried Helnwein, Mark Ryden, Takashi Murakami, Patricia
Piccinini και Mike Kelley.
Οι ταινίες των Tim Burton, Terry Guilliam, Jan Svankmajer και ο Bob ο σφουγγαράκης.
Τα δοκίμια για την παιδικότητα και τα παιχνίδια των Charles Baudelaire, Chesterton και
Benjamin, από το βιβλίο Κούκλες και Παιχνίδια.

γιώργος τούρλας

The Top Fives

TOP 5 ΤΑΙΝΙΕΣ
1. kids : Larry Clark
2. Edward scissorhands : Tim Burton
3. Niceland : Fiorik Friedriksson
4. Alice : Jan Svankmayer
5. May : Lucky Mc Kee

TOP 5 SONGS
1. trust: the Cure
2. mother : Siouxie and the banshees
3. Ροζα Ροζαλία Λιλιπούπολη
4. all the pretty horses : Current 93
5. I’m ugly and I don\t know why : butt trumpet

κωνσταντίνα βούλγαρη

metamorphosis

Η ηλικία της μεταμόρφωσης. Η τελευταία μας στιγμή πριν γίνουμε ενήλικες και καλουπωθούμε. Η τελευταία στιγμή όπου όλα μπορούσαν να συμβούν όπου εμείς μπορούσαμε να γίνουμε τα πάντα, από θαλασσοπόροι εξερευνητές στα βάθη της Πολυνησίας εως ναρκομανείς ροκ σταρ εως και σούπερ ήρωες ή πλάσματα της φαντασίας.
Προσωπικά εκεί θέλω να βρίσκομαι! Αν και η ανασφάλεια και το λαχάνιασμα της εποχής δύσκολα επιστρέφει κι ήταν όντως εφιαλτικό όσο δεν ήξερες καθόλου ποιός είσαι

βαρδής μαρινάκης

Odd Girls Out and The Loveshies

Στην έκθεση Turning Twelve εξετάζεται η αθωότητα στην ανυποψίαστη παιδική ηλικία, η διαδικασία ωρίμανσης, η διαμόρφωση του ανθρώπινου ψυχισμού, το πέρασμα μέσα από την εφηβεία στην ωρίμανση και στον κόσμο των ενηλίκων.
Παιδικοί έρωτες αλλά και εφηβική εγκληματικότητα, εμμονές, ιδεοληψίες αλλά και επαναστατικότητα, ημερολόγια με τρυφερά ποιήματα αλλά και runaways, αποκάλυψη της σεξουαλικότητας αλλά και απόπειρες αυτοκτονίας.
Εικόνες και αναφορές για την παιδικότητα που υπάρχει στην ψυχισμό κάθε ενήλικα και στην εφηβεία που ίσως διαρκεί αιώνια. Ένα κρυφό πέρασμα ανάμεσα στον κόσμο των παιδιών και τον κόσμο των ενηλίκων.
Παραμύθια, παιχνίδια, περιέργεια, πρώτος έρωτας, μυθοποιημένα είδωλα, επαναστάσεις.
Μια ρευστή συναισθηματική κατάσταση.

**********************************************

Ενώ στο πρώτο μέρος, το My Mellow Life, οι καλλιτέχνες ανακάλυπταν την χαμένη παιδικότητά τους μέσα από σύμβολα και κώδικες ακόμη και αντικείμενα φετίχ -προσωπικά και πολλές φορές αυτοαναφορικά - στο Odd Girls Out and the Loveshies επιστρέφουν στο αρχέτυπο του παιδιού, η παιδικότητα παίρνει τη μορφή αρχετυπικών εικόνων στις οποίες ελλοχεύει η ηδονιστική ματιά.

Για την Κωσταντίνα Βούλγαρη η ανάμνηση παίρνει τη μορφή ενός εφηβικού ημερολογίου γεμάτο με προσωπικές ιστορίες και ποιήματα που μεταδίδουν έναν ξέφρενο ουτοπικό ενθουσιασμό αλλά και τα τραύματα ερωτικών απογοητεύσεων και χαμένων παιδικών φαντασιώσεων. Oι μικρές ηρωίδες στα σχέδια της Ειρήνης Καραγιαννοπούλου μοιάζουν σαν εγκλωβισμένες μέσα στον παραμυθένιο κόσμο τους, μάχονται αόρατους ήρωες και φαντάσματα και κάνουν εμετό θέλοντας να πετάξουν από πάνω τους κάθε τι όμορφο και αθώο. Ο Γιώργος Τούρλας φτιάχνει έναν βίαιο παιδικό ήρωα ορίζοντας τη μετάβαση από την παιδικότητα στην ενηλικίωση ως μία απρόσμενη αποκόλληση που προκύπτει στο ίδιο το σώμα. Το σώμα γίνεται ένας ολόκληρος κόσμος που μεταμορφώνει βιωματικά γεγονότα και αντικείμενα, ο οποίος όμως δεν μπορεί να αποβάλλει τις πληγές- τραύματα που σχετίζονται είτε με την έννοια της απώλειας ή με την συναισθηματική κατάσταση που βιώνει. Το «παιδί» του Παναγιώτη Λουκά προβάλλεται το αρχέτυπο του τραυματισμένου παιδιού/εφήβου, ο οποίος μη θέλοντας να μεγαλώσει ποτέ μεταμορφώθηκε σε ξωτικό.
Η Τερέζα Παπαμιχάλη αφηγείται από βιβλία ποιήματα και από τραγούδια έναν bizarre παιδικό κόσμο όπου το σκοτεινό ενυπάρχει κάτω από το «ροζ». Και στο απόσπασμα ταινία μικρού μήκους του Βαρδή Μαρινάκη το αγγελικό θηλυκό πλάσμα παρουσιάζεται ως τρωτό, ευαίσθητο και αγαπημένο, η προβολή του ενήλικα όμως πάνω σε αυτό το μεταβάλλει σε επιθυμητό και τελικά μυστήριο.