My Birthday Party

Όταν έκανα το πρώτο πάρτυ γενεθλίων -ήμουν επτά- προς μεγάλη μου απογοήτευση δεν ήρθε κανείς απο τους συμμαθητές μου να μου ευχηθεί, να πιεί πορτοκαλάδα να φάει κεικ.
Παρατηρώντας απο μακριά την παιδική μου ηλικία αυτό που διαπιστώνω είναι πόσο ευαίσθητη είnαι η ισορροπία ανάμεσα στην σκληρή ευτυχία του να ανακαλύπτεις τον κόσμο και την τεράστια, είναι η αλήθεια, αδικία της πρώτης απόρριψης.
Ναι, είναι σίγουρο οτι τότε σου δίνουν να καταλάβεις πως αν δεν συμμορφωθείς στις επιταγές ,όποιες κι αν είναι αυτές, του, όποιου κι αν είναι αυτό, συνόλου τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα για σένα.
Μικρογραφία του κόσμου των μεγάλων, αυτός των μικρών, είναι εξίσου άγριος και αδίστακτος.
Ωστόσο το ίδιο άγρια και μεγαλειώδης είναι η χαρά που νιώθεις όταν η συλλογή χαρτοπετσέτας ή οι ζωγραφιές σου ή το σπαγγάτο σου γίνονται αποδεκτά με ενθουσιασμό.
Βλέπω την παιδική ηλικία σαν ένα γόνιμο, μυστηριώδες και ενδιαφέρον πεδίο που όταν το επισκέπτομαι και το ταλαιπωρώ μου δίνει νόστιμους χυμούς και δώρα. Η αλήθεια είναι πως οι ηρωίδες μου συνήθως δεν φαίνονται πολύ ενθουσιασμένες, αντιθέτως έχουν τάσεις αυτοκτονίας, μάχονται αόρατους εχθρούς και φαντάσματα, κάνουν εμετό στη θέα ειδυλλιακών ηλιοβασιλεμάτων, παρόλαυτα, όταν αποφασίσουν να περάσουν καλά, το κάνουν αψηφώντας οποιοnδήποτε κίνδυνο και με τεράστια επιτυχία.

THE FAVORITES
Henry Darger και μόνο

ειρήνη καραγιαννοπούλου