Odd Girls Out and The Loveshies

Στην έκθεση Turning Twelve εξετάζεται η αθωότητα στην ανυποψίαστη παιδική ηλικία, η διαδικασία ωρίμανσης, η διαμόρφωση του ανθρώπινου ψυχισμού, το πέρασμα μέσα από την εφηβεία στην ωρίμανση και στον κόσμο των ενηλίκων.
Παιδικοί έρωτες αλλά και εφηβική εγκληματικότητα, εμμονές, ιδεοληψίες αλλά και επαναστατικότητα, ημερολόγια με τρυφερά ποιήματα αλλά και runaways, αποκάλυψη της σεξουαλικότητας αλλά και απόπειρες αυτοκτονίας.
Εικόνες και αναφορές για την παιδικότητα που υπάρχει στην ψυχισμό κάθε ενήλικα και στην εφηβεία που ίσως διαρκεί αιώνια. Ένα κρυφό πέρασμα ανάμεσα στον κόσμο των παιδιών και τον κόσμο των ενηλίκων.
Παραμύθια, παιχνίδια, περιέργεια, πρώτος έρωτας, μυθοποιημένα είδωλα, επαναστάσεις.
Μια ρευστή συναισθηματική κατάσταση.

**********************************************

Ενώ στο πρώτο μέρος, το My Mellow Life, οι καλλιτέχνες ανακάλυπταν την χαμένη παιδικότητά τους μέσα από σύμβολα και κώδικες ακόμη και αντικείμενα φετίχ -προσωπικά και πολλές φορές αυτοαναφορικά - στο Odd Girls Out and the Loveshies επιστρέφουν στο αρχέτυπο του παιδιού, η παιδικότητα παίρνει τη μορφή αρχετυπικών εικόνων στις οποίες ελλοχεύει η ηδονιστική ματιά.

Για την Κωσταντίνα Βούλγαρη η ανάμνηση παίρνει τη μορφή ενός εφηβικού ημερολογίου γεμάτο με προσωπικές ιστορίες και ποιήματα που μεταδίδουν έναν ξέφρενο ουτοπικό ενθουσιασμό αλλά και τα τραύματα ερωτικών απογοητεύσεων και χαμένων παιδικών φαντασιώσεων. Oι μικρές ηρωίδες στα σχέδια της Ειρήνης Καραγιαννοπούλου μοιάζουν σαν εγκλωβισμένες μέσα στον παραμυθένιο κόσμο τους, μάχονται αόρατους ήρωες και φαντάσματα και κάνουν εμετό θέλοντας να πετάξουν από πάνω τους κάθε τι όμορφο και αθώο. Ο Γιώργος Τούρλας φτιάχνει έναν βίαιο παιδικό ήρωα ορίζοντας τη μετάβαση από την παιδικότητα στην ενηλικίωση ως μία απρόσμενη αποκόλληση που προκύπτει στο ίδιο το σώμα. Το σώμα γίνεται ένας ολόκληρος κόσμος που μεταμορφώνει βιωματικά γεγονότα και αντικείμενα, ο οποίος όμως δεν μπορεί να αποβάλλει τις πληγές- τραύματα που σχετίζονται είτε με την έννοια της απώλειας ή με την συναισθηματική κατάσταση που βιώνει. Το «παιδί» του Παναγιώτη Λουκά προβάλλεται το αρχέτυπο του τραυματισμένου παιδιού/εφήβου, ο οποίος μη θέλοντας να μεγαλώσει ποτέ μεταμορφώθηκε σε ξωτικό.
Η Τερέζα Παπαμιχάλη αφηγείται από βιβλία ποιήματα και από τραγούδια έναν bizarre παιδικό κόσμο όπου το σκοτεινό ενυπάρχει κάτω από το «ροζ». Και στο απόσπασμα ταινία μικρού μήκους του Βαρδή Μαρινάκη το αγγελικό θηλυκό πλάσμα παρουσιάζεται ως τρωτό, ευαίσθητο και αγαπημένο, η προβολή του ενήλικα όμως πάνω σε αυτό το μεταβάλλει σε επιθυμητό και τελικά μυστήριο.